- adsto
- a-sto ( asto, Fleck., Rib., B. and K.; adsto, Ritschl, Lachm.), stĭti, no sup., 1, v. n., to stand at or near a person or thing, to stand by, stand (syn.: adsisto, adsum, faveo).I.Lit. (very freq. and class.); constr. absol., with ad, juxta, propter, in with abl., ante, coram, contra, supra, etc.; with dat., acc., and abl., and with local adv.:II.
astitit illum locum, et illo, et illi, et circa illum,
Prisc. p. 1181 P.: marinas propter plagas, Enn. ap. Fest. p. 309 Müll. (Sat. v. 41 Vahl.):si iste stabit, adstato simul,
Plaut. Ps. 3. 2, 75: cum omnis multitudo adstaret, Vulg. Lev. 9, 5; ib. Psa. 2, 2; ib. Act. 22, 20:ante ostium,
Plaut. Truc. 1, 2, 72; so id. Men. 4, 3, 2:ante aras,
Lucr. 1, 90:ante oculos astare,
Verg. A. 3, 150:adstare ante Dominum,
Vulg. Tob. 12, 15; ib. Luc. 1, 19:intra limen adstate illic,
Plaut. Most. 5, 1, 16:ut mihi confidenter contra adstitit!
id. Capt. 3, 5, 6:Postquam ille hinc abiit, tu adstas solus!
id. Ps. 1, 4, 1; so id. Bacch. 5, 2, 16; id. Stich. 3, 2, 11; id. Mil. 2, 4, 5; 2, 5, 36; id. Poen. 1, 2, 49 al.:adsta atque audi,
id. Cist. 2, 3, 53; so id. Ep. 1, 1, 61; id. Most. 1, 4, 11:cum patre astans,
Ter. Phorm. 4, 3, 2:cum Alexander in Sigeo ad Achillis tumulum astitisset,
Cic. Arch. 10, 24:in eopse adstas lapide,
Plaut. Bacch. 4, 7, 17:astat in conspectu meo,
Cic. Cat. 4, 2:multis coram adstantibus,
Vulg. Gen. 45, 1:adstat coram vobis,
ib. Act. 4, 10:supra caput,
Verg. A. 4, 702; 5, 10:nec opinanti Mors ad caput adstitit,
Lucr. 3, 959:adstiterunt ad januam,
Vulg. Act. 10, 17:adstiterunt juxta illos,
ib. ib. 1, 10:qui campis adstiterant,
Tac. A. 2, 17 Halm:tribunali,
id. ib. 12, 36 fin.:mensae,
Suet. Tib. 61; so Mart. 8, 56, 13:adstabo tibi,
Vulg. Psa. 5, 5; ib. Act. 27, 23:aliquem adstare,
Plin. Pan. 23, 2, where Keil reads astaret:limine divae Adstitit,
Stat. Th. 9, 607.—Trop.:III.Certa quidem finis vitae mortalibus adstat,
awaits, Lucr. 3, 1078.— Also, to stand at one's side as counsel or aid, to assist (cf.:assisto, adsum, etc.): Amanti supparisator, hortor, adsto, admoneo, gaudeo,
Plaut. Am. 3, 4, 10:Dum adsto advocatus cuidam cognato meo,
id. Cas. 3, 3, 4.— Poet., of an object still existing or remaining: astante ope barbaricā, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (for this Verg. has: Priami dum regna manebant, A. 2, 22).—Transf., to stand up, to stand upright (cf. ad, I. 1.):squamis astantibus,
Verg. G. 3, 545:Minerva, quae est in Parthenone adstans,
Plin. 34, 8, 19, § 54, where Jan reads stans.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.